poniedziałki 9:00 - 17:00. wtorek - piątek 9:00 - 15:00. tel. centrali: (22) 55 17 700. fax: (22) 827 64 53. biurorzecznika@brpo.gov.pl. Piotr Pawłowski jest założycielem i prezesem zarządu Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji. Pan Piotr Pawłowski jest osobą niepełnosprawną ruchowo.KategorieMonika Rydlewska - 07:51, 8 października 2021 Straciłem sprawność w wieku 16 lat. To nie był moment, kiedy można się otrząsnąć i spojrzeć w przyszłość . Ta siła przyszła z czasem - mówił w jednym z wywiadów Piotr Pawłowski Mija trzecia rocznica śmierci Piotra Pawłowskiego. Był twórcą i redaktorem naczelnym największej w kraju platformy informacyjnej dla środowiska osób z niepełnosprawnościami, na którą składają się: Magazyn „Integracja”, portal program TV „Misja Integracja”. Był również twórcą i pomysłodawcą wielu nagradzanych kampanii społecznych i projektów edukacyjnych. Piotr Pawłowski był niezwykłym człowiekiem. Miał wielkie zasługi na polu działań związanych z integracją osób z niepełnosprawnością. Angażował się w likwidację barier, z którymi muszą się one na co dzień zmagać. Sam również się z nimi mierzył. – Wydawało mi się, że bez sprawności stanę się odstawiony do kącika. Moje życie nie będzie miało jakiegokolwiek sensu czy koloru. Gdy spotyka nas życiowy kryzys, niewiele osób potrafi powiedzieć sobie: “Dobrze Panie Boże, skoro ma tak być, to pójdę tą a nie inną drogą”. Straciłem sprawność w wieku 16 lat. To nie był moment, kiedy można się otrząsnąć i spojrzeć w przyszłość . Ta siła przyszła z czasem. To było duże wyzwanie, żeby sobie to w głowie poukładać. Zobaczyć w jaki sposób funkcjonuje świat. Zacząć przyjmować od Pana Boga to, co on ma dla mnie, a nie to co ja bym chciał. Chętnie zagrałbym w koszykówką, ale pewnie był inny pomysł na moje życie. Trzeba okazać wdzięczność i pokorę, żeby spróbować postawić na inny sposób funkcjonowania. I odnaleźć, co ma się w sobie i spróbować to w odpowiedni sposób wykorzystać – mówił Piotr Pawłowski w rozmowie z Grzegorzem Nawrockim. Okazją do wywiadu była konferencja w muzeum Polin. Przypominamy ją w całości: Piotr Pawłowski – sylwetka Piotr Pawłowski urodził się w 1966 roku. W 1982 miał wypadek. Skok do wody na główkę pozbawił go sprawności. Złamał kręgosłup. Od tego czasu był sparaliżowany i poruszał się na wózku. Piotr Pawłowski był absolwentem Studiów nad Rodziną Uniwersytetu im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego i Podyplomowego Studium Etyki i Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, a także doktorantem Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Piotr Pawłowski – działalność zawodowa i społeczna Swoją działalność zawodową zogniskował wokół dziennikarstwa. Miał również żyłkę społecznikowską. Był twórcą i prezesem Fundacji Integracja i Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji. Pracował na rzecz likwidacji barier utrudniających czy wręcz uniemożliwiających osobom z niepełnosprawnościami pełne korzystanie z życia. Był również mówcą motywacyjnym – swoje wystąpienia kierował do prezesów i przedsiębiorców, dyrektorów oraz pracowników firm i instytucji, ale przede wszystkim do osób, które szukały pozytywnej energii i źródeł inspiracji do nieszablonowego myślenia i kreatywnego działania. Twórca i redaktor naczelny największej w kraju platformy informacyjnej dla środowiska osób z różnymi niepełnosprawnościami, na którą składają się: Magazyn „Integracja”, portal program TV „Misja Integracja”. Piotr Pawłowski wniósł także wielkie zasługi na rzecz aktywizacji zawodowej osób z niepełnosprawnościami. Ponadto był pomysłodawcą programu “Polska bez barier”, w ramach którego powstały liczne konferencje, publikacje, a także wzrosła dostępność architektoniczna wielu polskich miast. Był inicjatorem i pomysłodawcą licznych konkursów i kampanii społecznych, między innymi głośnej, rokrocznie przypominanej kampanii “Płytka wyobraźnia to kalectwo”, ale również kampanii parkingowej “Czy naprawdę chciałbyś być na naszym miejscu?”, kampanii walczącej ze stereotypami i stygmatyzacją osób z niepełnosprawnościami “Dlaczego traktujesz nas inaczej?”, kampanii promującej zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami “Nie chcę być strażakiem”. Piotr Pawłowski z sukcesami realizował również wiele projektów edukacyjnych. Piotr Pawłowski był laureatem licznych nagród i odznaczeń Jego działalność na rzecz osób z niepełnosprawnościami była wielokrotnie doceniane przez kapituły rożnych odznaczeń. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Nagrodę im. Andrzeja Bączkowskiego; Nagrodę Totus; Medale: Rzecznika Praw Obywatelskich; Rzecznika Praw Dziecka; Komisji Edukacji Narodowej; Polskiej Akademii Nauk, Medal Kopernika Związku Banków Polskich; Wektor 2015 – Nagroda Pracodawców RP; Tytuł „Społecznika Roku 2015”; jest Honorowym Obywatelem Miasta Gdyni. Źródła: Zapis rozmowy Piotra Pawłowskiego i Grzegorza Nawrockiego podczas V Konferencji Nienieodpowiedzialni “Odpowiedzialność – ciężar czy szansa?” r. Dziękujemy, że przeczytałaś/eś do końca nasz artykuł. Jeżeli Cię zainteresował, to bądź na bieżąco i dołącz do grona obserwujących nasze profile społecznościowe. Obserwuj Facebook, Obserwuj Wojciech Jerzy Pawłowski, Wojciecha Jerzego Pawłowskiego Senatora RP w latach 2001-2005 Był zasłużonym lekarzem,
Znany społecznik umierał, lekarz bezczynnie się przyglądał. Nowe, szokujące fakty! Minął już rok od śmierci znanego społecznika Piotra Pawłowskiego († 53 l.). Bliscy zmarłego od początku podnosili, że jego śmierć była wynikiem błędu medycznego. Winnym miał być Jerzy M., lekarz z pogotowia ratunkowego. Według rodziny Piotra Pawłowskiego doktor, zamiast udzielać pomocy pacjentowi, stał pod oknem z tabletem w dłoni. Wiemy już, że prokuratura zdecydowała się postawić mu zarzuty. Tymczasem pełnomocniczka żony Pawłowskiego przekazała nam kolejną szokującą informację dotyczącą tego lekarza.
Zawsze był elegancki, zawsze był w akcji. Mimo, że poruszał tylko jedną dłonią. Nie żyje Piotr Pawłowski - Prezes Fundacji Integracja. Człowiek, który - jak mówi Janina Ochojska - zniósł w Polsce wiele barier.
Aresztowanie Jerzego Pawłowskiego w 1975 roku stało się sensacyjnym wydarzeniem. Pawłowski uchodził za najwybitniejszego polskiego szermierza. Ikonę polskiego sportu. Był siedmiokrotnym mistrzem świata i mistrzem olimpijskim. Świat nazywał go szablistą wszech czasów, miał wielki talent. Stawał na podium 18 razy! Był barwną, popularną postacią. Szermierka to był sport, który odwoływał się do tradycji polskiej szabli, do legendarnych bohaterów „Trylogii" - Kmicica, Wołodyjowskiego. Jerzy Pawłowski był pewnie nie mniej popularny niż dzisiaj wielcy piłkarze. I nagle zniknął zewsząd. Gdy został zdemaskowany jako szpieg CIA, prasa rozpętała na niego nagonkę - pisano o nim jedynie jako o zdrajcy, który sprzedał ojczyznę za nędzne judaszowe srebrniki. Krążyło wiele plotek, że sportowiec został zabity podczas próby ucieczki na warszawskim lotnisku Okęcie. Że podano mu pistolet, by strzelił sobie w głowę. Teresa Szmigielówna nie była już wtedy żoną mistrza, ale była w nim po uszy zakochana. Bardzo przeżyła rozwód z Jerzym, nie zdążyła się po nim pozbierać, gdy wybuchł szpiegowski skandal. Mogła obawiać się, że represje dosięgną jej i ich syna Piotra. Dlaczego rozpadło się małżeństwo znanej aktorki i mistrza sportu i jak potoczyły się ich losy? Urszula i Tomasz Kujawski: „Mamy za sobą wiele zakrętów, ale na szczęście udało nam się pozbierać” Teresa Szmigielówna i Jerzy Pawłowski: historia miłości Teresa Szmigielówna to jedna z gwiazd lat 50 i 60. Miała urodę, klasę, talent, brakowało jej tylko trochę fartu. Miała na przykład grać łączniczkę Stokrotkę w „Kanale” Andrzeja Wajdy, zaszła w ciążę, zrezygnowała, rolę dostała Teresa Iżewska. Miała robić film z Andrzejem Munkiem, reżyser zginął. Mówiono, że grała w dużych filmach małe role, nigdy nie miała szansy na stworzenie wielkiej kreacji, takiej jak jej równolatka Lucyna Winnicka w „Matce Joannie od Aniołów”. Gdy obie grały w „Pociągu”, Winnicka robiła Kawalerowiczowi sceny zazdrości, że „Teresy jest tak dużo”. Była jednak znaną i lubianą aktorką. Grała w Niewinnych czarodziejach” Andrzeja Wajdy, w „Pętli” Wojciecha Hasa, w „Eroice” Andrzeja Munka. Dużą popularność przyniosły jej seriale, „Podróż za jeden uśmiech” gdzie była mamą Poldka i „Stawiam na Tola Banana”. Czytaj też: Była piękna i zdolna, ale niefortunna wypowiedź zniszczyła jej życie. Tragiczna historia Teresy Iżewskiej Ona zdaje do szkoły teatralnej, on wybiera szablę Urodziła się w 1929 roku w Kobalówce, na terenie dzisiejszej Ukrainy. Jej rodzice marzyli, żeby została lekarką. Uważali, że jest za delikatna i za słaba psychicznie na tak niepewny zawód jak aktorstwo. Ale ona uparła się na Szkołę Teatralną. Na egzaminie mówiła fragment „Janka Muzykanta”, nagle na sali pojawiła się… mysz. Teresa nie przerwała prezentacji, potem myślała że zawaliła egzamin, że powinna ograć tę mysz jako aktorka, wystraszyć się. Ale zdała. Fot. Teresa Szmigielówna z mężem Jerzym Pawłowskim na Turnieju o Szablę Wołodyjowskiego, 1964 rok, fot. TOMASZ PRAŻMOWSKI/FORUM Kiedy poznali się z Jerzym Pawłowskim w latach 50. oboje byli już znani. Pawłowski młodszy od Teresy o trzy lata (rocznik 1932) urodził się w Warszawie, w rodzinie o patriotycznych tradycjach. Jego tata walczył w AK, w Powstaniu Warszawskim był w batalionie Zośka. Jerzy miał wielki talent do szabli, szpady, floretu. Uchodził za sportowy fenomen. Jego ukochaną książką była „Trylogia”, mówił że jako chłopak utożsamiał się ze Skrzetuskim, Kmicicem, Wołodyjowskim, to oni śnili mu się po nocach. Dlatego przyszło mu do głowy, że mógłby trenować szermierkę. Był zawodnikiem Legii Warszawa, wtedy wojskowego klubu. Zobacz też: Strata dziecka, rozwód, walka z chorobą... Los nie oszczędzał słynnej Edith z „Allo Allo!” Jerzego otaczał wianuszek dziewczyn Kiedy poznali się z Teresą Szmigielówną w 1954 roku, rozstawał się ze swoją pierwszą żoną Haliną, z którą miał dwie córki. Podobno to małżeństwo skazane było na klęskę, bo ukochana mistrza nie lubiła jego sportowej kariery i stylu życia. Jerzy Pawłowski był wysoki, zgrabny, miał jasne włosy, jasne oczy i powodzenie u kobiet. „Zwykle otaczało go grono wielbicielek i wiele z nich marzyło o bliższym poznaniu szermierza. Znany sportowiec oczywiście odwzajemniał wszelkie wyrazy sympatii z przyjemnością, przez co jego żona czuła się nieszczęśliwa. Przede wszystkim jej serce raniły informacje o tym, że mąż, uwodząc kolejne kobiety, wdał się w poważny romans ze słynną aktorką Teresą Szmigielówną”, pisał Wiktor Bołba w książce „Szpieg olimpijski. Jerzy Pawłowski. Od PRL-owskiego celebryty do wroga państwa numer 1." Z Teresą Szmigielówna byli jedną z najbardziej wziętych par Warszawy przełomu lat 50 i 60. W 1956 roku urodził się ich syn – Piotr. Podobno aktorka była bardzo zakochana w mężu, i stale o niego zatroskana. Martwiła się na przykład, co będzie robił po zakończeniu kariery sportowej. Dobrze wychodziły mu zdjęcia, więc zaprotegowała go na studia operatorskie do Łodzi, ale oblał egzaminy. Dzięki żonie wystąpił w filmie „Podhale w ogniu” z 1956 roku , gdzie on fechtował, a ona grała czarnowłosą Halszkę. Zobacz też: Nałóg alkoholowy oraz poważne problemy zdrowotne... Jak dziś wygląda życie Henryka Gołębiewskiego? Fot. Teresa Szmigielówna i Gustaw Holoubek w „Pętli" Wojciecha Hasa, 1957 rok, fot. ARCHIWUM FILMU/FORUM Szybko okazało się, że mają inne charaktery i oczekiwania Ona traktowała go trochę, jak matka syna, była nadopiekuńcza, nie zdając sobie sprawy, że jej mąż radzi sobie nie tylko z życiem, ale i dwoma wywiadami. Nie potrafiła walczyć o rolę ani o pieniądze. Mówiła po latach: „Nie mam żalu do nikogo, mogę mieć pretensje jedynie do siebie, że nie potrafiłam wykłócać się o wysokość stawek. Zarabiałam o wiele mniej niż większość koleżanek. Ważniejsza od pieniędzy była moja praca, kochałam swój zawód. Grałam wyraziste bohaterki, nawet w epizodach. Czy może być coś piękniejszego i bardziej satysfakcjonującego dla aktora?”, opowiadała w „Życiu na gorąco”. Witold Sadowy wspominał w Gazecie Wyborczej: „Jak dostawaliśmy kartki na alkohol, Teresa zawsze chowała je na ważniejszą okazję", skromna, wyciszona. To małżeństwo trwało krótko: bardzo się różnili”. Bo Jerzy Pawłowski był królem życia, o jego majątku krążyły legendy, lubił piękne samochody, imprezował, grał w pokera, uwodził kobiety. Miał też dużo życiowej fantazji, czy nawet brawury. Jerzy Pawłowski był Szczerym, Papugą, Pawłem Nikomu nie przyszło do głowy, że od połowy lat 50. był współpracownikiem wywiadu wojskowego, pod pseudonimem „Szczery”. A także bezpieki, której składał meldunki jako „Papuga”. Podobno zgodził się na to, bo bezpieka postawiła go pod murem – szantażowano go, że jeśli odmówi, do więzienia trafi jego ojciec. Po latach Pawłowski tłumaczył, że ten pseudonim „Papuga" odpowiadał jego pracy, bo powtarzał ogólnie znane fakty i nikomu nie zaszkodził. Ale składał doniesienia na komentatora Jerzego Ciszewskiego, na innych sportowców, na swojego teścia. Fot. Teresa Szmigielówna, 1968 rok, fot. ARCHIWUM FILMU/FORUM W 1965 roku zaczął współpracę z CIA, i stał się podwójnym agentem. Tu funkcjonował pod pseudonimem Paweł. Był atrakcyjny ze względu na swoje kontakty, np. relacjonował CIA wydarzenia Marca’68 na podstawie opowieści (nieświadomego niczego) Gustawa Holoubka, który był jego sąsiadem. Po ukończeniu studiów prawniczych został zatrudniony w Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie. W 1969 r. wstąpił do PZPR; podobno na polecenie Amerykanów. Jego legitymację podpisał osobiście Wiesław Gomułka. Był zmartwiony, że taki wybitny sportowiec nie jest „towarzyszem" i nie należy do partii. Po dziesięciu latach szpiegowania dla Amerykanów Jerzy Pawłowski poczuł, że jest o krok od zdemaskowania. Gdy wezwano go na przesłuchanie, wyprawił w przeddzień huczne imieniny. Nazajutrz zgłosił się do siedziby kontrwywiadu i przyznał do winy licząc na łagodniejszą karę. Skazano go na 25 lat, trafił do więzienia w Barczewie. Szok był totalny, także w kręgach partyjnych, które czuły się wystawione do wiatru przez swojego ulubieńca. Podobno wściekał się nawet towarzysz Leonid Breżniew – propagandowo, fakt że ikona polskiego sportu donosiła przez tyle lat CIA, był kompromitujący. Teresa Szmigielówna zmieniła się, przestała się uśmiechać Aktorka bardzo przeżyła rozstanie z mężem, a potem jego aresztowanie. „Wydawała się strzępem człowieka. Znerwicowana, miała problemy z koncentracją. Sprawiała wrażenie osoby zaszczutej. Nigdy się nie uśmiechała” , mówił w „Gazecie Wyborczej” reżyser Paweł Nowicki. Nie była w stanie grać, na wiele lat praktycznie wycofała się z zawodu. Ledwo wiązała koniec z końcem, bała się o syna, na którego przelała całą swoją miłość. Piotr Pawłowski został grafikiem. Wnuki aktorki – Józef i Stefan są aktorami, grali synów innego szpiega – Ryszarda Kuklińskiego w filmie „Jack Strong”. Z czułością wspominają babcię jako subtelną, nie wchodzącą na głowę, czułą osobę. Sama Teresa Szmigielówna do zawodu wróciła po latach, zagrała w „Na dobre i na złe”, „Plebanii” w „M,jak miłość”. Była tak zmieniona, że ludzie nie rozpoznawali w niej dawnej Teresy. Zmarła w 2013 roku w Domu Aktora Weterana w Skolimowie. Oficjalnie do końca funkcjonowała w urzędowych papierach jako Teresa Szmigiel-Pawłowska. Zobacz także: Waldemar i Bogdan Kuklińscy – co się stało z synami najsłynniejszego polskiego szpiega Jerzy Pawłowski walczył o dobre imię Jerzy Pawłowski wyszedł z więzienia po 10 latach. W 1985 roku trafił do grupy szpiegów, która miała być wymieniona na Mariusza Zacharskiego na moście Glienickie w Berlinie. Ale nie zgodził się na to. Chciał zostać w Polsce. Pozostał wierny swojej trzeciej żonie – Iwonie, razem wychowywali syna Michała. Walczył o dobre imię, napisał książkę „Najdłuższy pojedynek. Spowiedź szablisty wszech czasów – agenta CIA". Przekonywał, że pracę z wywiadem i bezpieką podjął, by chronić ojca. Zresztą jako polski szpieg sprawdzał się chyba średnio. Znana jest opowieść, jak Jerzy Pawłowski zdając na studia prawnicze ściągał bezczelnie od sąsiada mówiąc mu, że jest szpiegiem i wykonuje tajną misję. Takich nieodpowiedzialnych wpadek miał więcej. Podobno za współpracę z CIA nie brał pieniędzy - zarobił na tym niecałe 2 tysiące dolarów, chociaż zawsze miał głowę do biznesów. Jeszcze jako sportowiec wyjeżdżając za granicę handlował zegarkami. Ale z CIA miał współpracować dla ojczyzny. Trudno powiedzieć, jak było naprawdę. On sam w ostatnich latach życia był rozczarowany, że zapomniano o nim jako o sportowcu. Że nie został zrehabilitowany, a w kraju popularny był inny szpieg Ryszard Kukliński. Jego synowie i wnuki , choć w różnych małżeństw uważali siebie za jedną rodzinę i zawsze stali murem za ojcem i dziadkiem. Jerzy Pawłowski zmarł na zawał w 2005 roku
Zmarł Piotr Pawłowski, założyciel i Prezes Fundacji Integracja, działacz społeczny, człowiek wielkiego serca. Dzięki niemu i działaniom jego fundacji udało się zlikwidować wiele barier architektonicznych, cyfrowych, a przede wszystkim społecznych – przypomina Urząd Transportu Kolejowego.
Kalendarz - wszystkie osoby noszące nazwisko: Pawłowski, maksymalnie 100 pierwszych alfabetycznie wyników 1968 (54) Andrzej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1992 (30) Andrzej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1903 (119) Antoni Pawłowski → , duchowny katolicki, biskup ☆. Urodzony Końskie. Zmarł 1968, w wieku 65 lat. 1983 (39) Bartłomiej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1992 (30) Bartłomiej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1994 (28) Bartosz Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1898 (124) Bogumił Pawłowski → , botanik (florysta i geobotanik), profesor. Urodzony Kraków. Zmarł 1971, w wieku 73 lat. 1944 (78) Bohdan Pawłowski, prywatny przedsiębiorca, kandydat na prezydenta Polski w wyborach 2000. 1883 (139) Bronisław Pawłowski → , historyk wojskowości, archiwista, profesor. Urodzony Lwów. Zmarł 1962, w wieku 79 lat. 1774 (248) Franciszek Pawłowski → , duchowny katolicki, biskup. Zmarł 1852, w wieku 78 lat. 1957 (65) Grzegorz Pawłowski, aktor. Urodzony Gdańsk. 1986 (36) Grzegorz Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1909 (113) Iwan G. Pawłowski → , generał radziecki ☆. Zmarł 1999, w wieku 90 lat. 1990 (32) Jacek Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. Urodzony Polska. 1878 (144) Jan Pawłowski → , aktor. Urodzony Radom. Zmarł 1936, w wieku 58 lat. 1992 (30) Jan Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1932 (90) Janusz Pawłowski, polityk. 1936 (86) Janusz Pawłowski, operator filmowy. Urodzony Łódź. 1959 (63) Janusz Pawłowski, sportowiec, judo. 1932 (90) Jerzy Pawłowski, sportowiec, szermierka, szabla ☆. Pięciokrotny medalista IO. Skazany i więziony jako agent wywiadu USA. Malarz. Urodzony Warszawa. Zmarł 2005, w wieku 73 lat. 0 (2022) Józef Pawłowski, aktor w filmie ”Rozporek i spółka” 1918. 1890 (132) Józef Pawłowski → , ksiądz katolicki. Urodzony Proszowice. Zmarł 1942, w wieku 52 lat. 1990 (32) Józef Pawłowski, aktor. Urodzony Nowy Dwór Mazowiecki. 1914 (108) Kazimierz Pawłowski → , aktor, reżyser teatralny, dyrektor teatru. Urodzony Władysławka koło Kijowa. Zmarł 1973, w wieku 59 lat. 1973 (49) Krzysztof Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1902 (120) Leszek Pawłowski → , zoolog, profesor, krajoznawca. Zmarł 1980, w wieku 78 lat. 1977 (45) Łukasz Pawłowski, aktor. Urodzony Koszalin. 1983 (39) Łukasz Pawłowski, sportowiec, wioślarstwo ☆. Urodzony Toruń. 1965 (57) Maciej Pawłowski, dyrygent, kompozytor. 1993 (29) Maciej Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1971 (51) Marcin Pawłowski, dziennikarz, reporter. Od 1997 pracował w TVN. Urodzony Kielce. Zmarł 2004, w wieku 33 lat. 1977 (45) Marcin Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1990 (32) Marcin Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1983 (39) Marek Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 0 (2022) Michał Pawłowski, syn Jerzego Pawłowskiego i Iwony Pawłowskiej. 1903 (119) Nikołaj O. Pawłowski → , generał radziecki. Zmarł 1960, w wieku 57 lat. 1973 (49) Paweł Pawłowski, muzyk, gitarzysta. Zespół muzyczny ”Feel”. 0 (2022) Piotr Pawłowski, syn Jerzego Pawłowskiego i Teresy Szmigielówny. 1925 (97) Piotr Pawłowski, aktor ☆. Filmy ”Zbrodniarz i panna” 1963: morderca Rogulski, ”Faraon” 1965: Herhor. Urodzony Miłosław. Zmarł 2012, w wieku 87 lat. 1979 (43) Piotr Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1981 (41) Piotr Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1977 (45) Rafał Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1950 (72) Ryszard Pawłowski, taternik, alpinista. 1882 (140) Stanisław Pawłowski → , geograf, profesor. Urodzony Dębowiec. Zmarł 1940, w wieku 58 lat. 1910 (112) Stanisław Pawłowski → , geofizyk, geolog. Urodzony Łódź. Zmarł 1992, w wieku 82 lat. 1986 (36) Stefan Pawłowski, aktor. Urodzony Nowy Dwór Mazowiecki. 1958 (64) Sylwester Pawłowski, nauczyciel ☆. Poseł na sejm 2005-. Urodzony Łódź. 1978 (44) Szymon Pawłowski, ekonomista ☆. Poseł na sejm 2005-. Urodzony Sanok. 1986 (36) Szymon Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. Napastnik. Piłkarz klubu Zagłębie Lubin. 1910 (112) Tadeusz Pawłowski → , taternik, alpinista, ratownik górski. Zmarł 1992, w wieku 82 lat. 1953 (69) Tadeusz Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. 1908 (114) Wacław Pawłowski → , aktor. Urodzony Wierzbówka. Zmarł 1937, w wieku 29 lat. 1993 (29) Wojciech Pawłowski, sportowiec, piłka nożna. razem postaci w kalendarzu: 53 Strona może używać informacji przechowywanych w pikach cookies w celach identyfikacji sesji użytkownika, analizy statystycznej oraz przechowywania informacji o logowaniu i korzystaniu z zastrzeżonych zasobów. Pliki cookies mogą stosować zewnętrzne systemy rekamowe zamieszczone na stronie. Rodzaj informacji przechowywanych w tych plikach możliwy jest do analizy przez ich podgląd w przeglądarce internetowej. Jeżeli zasady funkcjonowania pików tego typu może narazić Twoją prywatność możesz wyłączyć zapisywanie tych plików na dysku w ustawieniach przeglądarki, użyć dodatkowych programów i skryptów blokujących te pliki lub zrezygnować z korzystania z tego serwisu. Sposób podglądu, edycji i usuwania cookies zależny jest od rodzaju przeglądarki - zapoznaj się z funkcjonowaniem tych opcji lub poproś o pomoc twórcę programu.
Historia Jerzego Pawłowskiego jest tak unikalna, że aż trudno przyjąć za dobrą monetę wszystkie zwroty akcji i niesamowite epizody, w jakie wplątał się polski olimpijczyk. Jerzy Pawłowski urodził się w roku 1932, w 1956 jako 24-latek zdobył pierwszy, srebrny, medal olimpijski. W 1957 roku został zaś mistrzem świata.RYSZARD JAN PAWŁOWSKI Urodzony w Bogatyni w 1950 roku. Zodiakalny Rak, ale Tygrys według horoskopu chińskiego, inżynier elektryk, instruktor alpinizmu, przewodnik górski. Wziął udział w ponad 300 wyprawach w różne góry świata jako uczestnik lub organizator. Zdobył dziesięć szczytów 8-tysięcznych, min. K2 (8611 m) płn. Filarem od strony chińskiej. Jest jedynym Polakiem, który 5-krotnie stanął na szczycie Mt. Everestu (8848 m). Dokonał wielu wejść trudnymi drogami wspinaczkowymi w różnych rejonach Ziemi. Był partnerem wspinaczkowym Jerzego Kukuczki, Adama Zyzaka, Piotra Pustelnika, Janusza Majera, Krzysztofa Wielickiego i wielu innych sławnych himalaistow. Jest członkiem prestiżowego The Explorers Club w Nowym Jorku, stowarzyszenia zrzeszającego ok. 3000 odkrywców i badaczy z kilkudziesięciu państw wszystkich kontynentów. Otrzymał szereg nagród i wyróżnień w dziedzinach fotografii oraz filmu dokumentalnego. Filmy Pawłowskiego były pokazywane na Festiwalach Górskich i w telewizji. Otrzymał trzykrotnie nagrody i wyróżnienia od Ministra Sportu za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Szkoli młodych adeptów alpinizmu, organizuje wyprawy i występuje z prelekcjami o tematyce górskiej. Jest wciąż aktywny , pomimo 40 letniego stażu w górach. Organizował i prowadził wyprawy dla niepełnosprawnych sportowców na Alaskę, do Afryki i Patagonii w ramach programu Korona Nadziei. Ma 31 letniego syna Marcina i 13 letnią córkę Martę. PORTRET RYSZARDA PAWŁOWSKIEGO Wśród zdobywców najwyższych gór świata jest rekordzistą. Trzy razy stawał na Mount Evereście. 23 razy był na szczycie Aconcagua i tyle samo na Ama Dablam, świętej górze Nepalu. Na Mt. McKinley, najwyższą górę Ameryki Północnej, wspiął się dotychczas dziewięć razy. Zdobył też najtrudniejszą górę Świata K-2 od strony Chin. Posiadacz tych rekordów, Ryszard Pawłowski, rzetelnie na nie zapracował. Chłopak z Rypina Z rodzinnego Rypina, sennego miasteczka na pograniczu Pomorza i Mazowsza do gór było bardzo daleko. Dla młodych oprócz rolnictwa nie było tu innych perspektyw. Rysiek, rocznik 50, jak większość chłopaków znad Rypienicy zastanawiał się, czy jechać na północ do stoczni Trójmiasta, czy na południe, na Śląsk. Wybrał Zasadniczą Szkołę Górniczą w Katowicach. Po lekcjach każdą wolną chwilę poświęcał na treningi judo. Koledzy z internatu stukali się w czoło, gdy słyszeli, że pięć razy w tygodniu przez kilka godzin ćwiczy na macie przewroty. Kiedy wywalczył tytuł wicemistrza województwa katowickiego, zasłużył na ich zazdrość. Rysiek zawsze był nad wyraz ambitny - podkreślają koledzy, rodzina, kolejne żony. Rywalizacja. Sięgnąć najwyżej - to był sens działania. Dla zwycięstwa nie wahał się postawić wszystkiego na jedną kartę. Dosłownie. Był taki czas, że grał w karty i dał się ponieść hazardowi. Opamiętanie przyszło gdy przegrał książeczkę mieszkaniową otrzymaną od rodziców. - Było mi tak głupio, że przez kilka lat nie jeździłem do domu - wspomina tamten epizod. Ale właśnie wtedy zaczęła się przygoda z górami. Oddał się jej, jak wszystkiemu co robił, totalnie. Napał Kiedy wszystko przegrał i ze wstydu skazał się na samotność, musiał czymś wypełnić dłuższe, świąteczne przerwy w pracy. Inni zasiadali do wigilijnych lub wielkanocnych stołów, a Rysiek ruszał w skałki Jury Krakowsko-Częstochowskiej. W pojedynkę, czasem z partnerem sprawdzał się na coraz trudniejszych skalnych drogach. Im gorsza na dworze była zawierucha, tym bardziej był z siebie zadowolony, że wytrwał i ukończył wspinaczkę. Tak samo było, gdy wspinał się w Tatrach. Tkwił w ścianie, kiedy inni grzali się w schronisku i czekali na lepszą pogodę. On nie miał na to czasu, musiał pogodzić pasję z pracą w kopalni i wieczorowymi studiami na Politechnice Śląskiej. W dodatku miał ambicję, by należeć do czołówki Klubu Wysokogórskiego w Katowicach. Tylko dla najlepszych było miejsce na klubowych wyjazdach w Alpy, Pamir, czy do Patagonii. Chciał zwrócić na siebie uwagę i uprawiał wspinaczkę na granicy możliwości. Najbardziej ambitne tatrzańskie drogi na Kazalnicy Mięguszowieckiej pokonywał samotnie, tkwiąc zimą po kilka dni w ścianie. Nawet nawykli do morderczego wysiłku klubowi koledzy nie mogli zrozumieć, co go popycha ku tak ekstremalnym wyczynom i z pobłażliwością dla kogoś, kto odbiega od normy, mówili o Pawłowskim "Napał", czyli nieprzeciętnie napalony na góry. Partner Kukuczki Determinacja procentowała, otwierała drogę ku coraz ambitniejszym górskim wyzwaniom: w Patagonii, górach Kaukazu, Himalajach i Karakorum. Wreszcie dopiął swego. Był partnerem najlepszych. To z Ryszardem Pawłowskim związał się liną Jerzy Kukuczka, najwybitniejszy polski himalaista - drugi w świecie zdobywca Korony Himalajów - wszystkich czternastu ośmiotysięczników - mierząc się z południową ścianą Lhotse. W 1989 roku był to najbardziej ambitny himalajski cel. Kiedy na wysokości 8300 metrów zerwała się lina i Kukuczka spadł w trzy kilometrową przepaść, Pawłowski musiał stoczyć batalię o życie. Powyżej ośmiu tysięcy metrów rozciąga się strefa śmierci - przeżył tam przymusowy biwak. Mimo braku liny i dużych trudności, udało mu się zejść do bazy. Potem jeszcze kilka razy wypadło mu przeżyć śmierć partnera. - Było to dla mnie trudne przeżycie - przyznaje - ale nigdy wówczas nie pomyślałem, aby rzucić góry. Dzieląc się przeżyciami z nieludzkiego świata himalajskich gigantów, zdradza, że tam wysoko, w ekstremalnych zagrożeniach zawsze znajdował siły, by zawalczyć. Zero paniki. Maksymalna koncentracja. Każdy ruch jest celny i niezawodny, jak w precyzyjnej maszynerii. O krok od śmierci Miał wiele okazji, by przekonać się, że jego organizm wytrzymuje więcej. Pięć lat po tragedii Kukuczki, w 1994 roku był liderem brytyjskiej wyprawy na Lhotse. Huraganowe wichry przegoniły wszystkich w doliny. Został sam w namiociku zawieszonym między niebem a ziemią na wysokości 7700 metrów. W kurniawie czekał sześć dni i nocy na chwilę pogody, by wejść na szczyt. - Niewielu zdobyłoby się na taki wyczyn - podkreśla nie bez dumy. Doczekał się. Wszedł na Lhotse. - Wyprzedziłem nawet słynnego Benoi Chamoux, wchodził po moich śladach - podkreśla. Mija kolejne pięć lat. W 1999 roku Ryszard Pawłowski po raz trzeci zdobywa Mount Everest. W zejściu ginie członek jego ekipy, Tadeusz Kudelski, a on sam, kiedy w śnieżnej zadymce i słabej widoczności, gaśnie mu czołówka, postanawia zabiwakować na wysokości 8500 metrów. Dopiero w bazie dowiedział się, że podobną decyzję podjęli dwaj inni, również wielokrotni zdobywcy najwyższych gór. Jeden zmarł z wyczerpania, drugiemu z powodu odmrożeń musiano amputować palce. Rysiek wrócił na dół prawie bez szwanku. O krok od śmierci był dwa razy na Pumori. Pierwszy raz urwała się lina, a jemu kiedy już spadał cudem udało się wczepić w skalna szczelinę. Za drugim razem porwała go lawina, sunął w dół skalnym kuluarem wśród ton śniegu. Pęd lawiny kręcił nim jak piłką, obijając się o ściany skalnej rynny. Śnieżny pył dusił, zatykał usta. Zdawało się, że jest bez szans. Żegnał się z życiem, spadając coraz szybciej. Upadek zamortyzował kopiec śniegu usypany u podstawy ściany. Podarował mu życie. Tamten czas, lata dziewięćdziesiąte wspomina jednak jako pasmo sukcesów, związanych z kolejnymi wejściami na Mount Everest i następne ośmiotysięczniki - Nanga Parbat, Lhotse, Annapurna, Gasherbrumy i K-2. Dla gór, rzucił też posadę w kopalni. Na szczyt z klientami Z propozycją pracy już czekali koledzy - himalaiści z Zachodu - właściciele agencji wprowadzających bogatych westmenów na himalajskie szczyty. Po kilku latach pracy na cudzy rachunek, założył własną firmę. Agencja Górska "Patagonia" głównie Polakom ułatwia realizację ambitnych górskich celów. Za tę komercyjną działalność nie raz oberwało się Pawłowskiemu od nestorów polskiego himalaizmu, którzy nie mogą zgodzić się, że dzisiaj często przepustką na Everest jest zasobny portfel. Ze swoimi klientami Ryszard Pawłowski regularnie, co roku wspina się na najwyższe szczyty - Aconcaguę, Mt. McKinley i Ama Dablam. Z McKinleyem związany jest rodzinny rekord. Najmłodszym Polakiem, który stanął na szczycie jest piętnastoletni syn himalaisty Marcin. Był to rok 1999. Czas dla rodziny Z wyczynu syna Rysiek jest dumny. Ta wyprawa zbliżyła ich do siebie. Wcześniej, kiedy góry były na pierwszym miejscu, dla rodziny nie miał wiele czasu. Zapewne z tego powodu dwukrotnie rozpadały się jego małżeństwa. Wspominając, jak walczył o miejsce wśród himalajskich asów i co przez to stracił, mówi: - Niczego nie żałuję. Teraz mam młodą żonę i córeczkę, które naprawdę kocham. W związku z Magdą, sam siebie nie poznaje. On, Napał, himalajski twardziel miał łzy w oczach, kiedy przychodziła na świat ich córeczka Marta. Nie uwierzyłby kiedyś, że będzie zabiegał, żeby małą odprowadzić do przedszkola, pójść z nią do parku, na huśtawkę, czy pobawić się klockami. Zmienił się. - Jestem starszy - wyjaśnia. Ale to nie jedyny powód przemiany. Nie wstydził się publicznie przyznać w swojej książce "Smak Gór", że jest to także: "zasługa moich kochanych dziewczyn - żony i córki, dzięki którym życie nabrało pełnego, nieznanego dotychczas wymiaru." Bożena SkołudDorota KobierowskaWEJŚCIA WYBITNIE SPORTOWE: Kaukaz - pierwsze polskie przejścia Uszba (4700 m) - drogą Chergianiego przez "Lustro" Uszba - drogą Giszczenki Uszba - drogą przez "Krzyż" Czatyń (4600 m) - drogą Czernośliwina przez "Romb" Pamir Pik Komunizmu (7483 m) - przez Pik Izwiesti - styl alpejski, 1981 rok Muztagh Ata (7546 m) - Chiny - wejście i zjazd na nartach - I polskie wejście, 1998 rok Patagonia Fitz Roy (3440 m) - Argentyna - droga francusko-argentyńska - I polskie przejście Aguja Poincenot (3036 m) - drogą Don Whillansa - I polskie przejście Torres del Paine - Chile Piramida Centralna (2460 m) - drogą Boningtona - I polskie wejście Piramida Północna (2260 m) - drogą Piola-Sprungli - I polskie wejście Tatry - przejścia zimowe "Superściek" - Kazalnica - samotne przejście "Ściek - Kazalnica - samotne przejście (4 dni) "Superściek" - I przejście jednodniowe (23 godz.) "Kant Wielkiego Zacięcia - Kazalnica - pierwsze powtórzenie i przejście bez poręczowania Yosemite - Kalifornia, USA El Capitan - droga przez "Nos" - I polskie przejście - 1980 rok Half Dome - droga Royala Robbinsa - I polskie przejście - 1980 rok Cathedral - Centralny Filar Frenzy - 1999 rok El Capitan - East Buttres - 1999 rok Sentinel Rock - Stek-Salate - 1980 rok Zdobyte szczyty 8 tysięczne: Mount Everest (8848m) - 1994: przez Przełęcz Południową Nepal; 1995 i 1999: Północnym Filarem Tybet K2 (8611m) - 1996: Pólnocnym Filarem Chiny Lhotse (8516m) - 1994: Zachodnią Scianą Nepal Cho-Oyu (8201m) - 2000: Himalaje Tybet Nanga Parbat (8125m) - 1993: Ścianą Diamir Pakistan Annapurna I (8091) - 1991: Południową Ścianą Nepal Hidden Peak (8068m) - 1997: Kuluarem Japońskim Pakistan Broad Peak (8047m) - 1984: Karakorum Pakistan Gasherbrum II (8035m) - 2003: Karakorum Pakistan Shisha Pangma Middle (8008m) 2001: Himalaje Tybet Inne osiągnięcia górskie: Himalaje - Nepal Langtang Lirung (7245m) - Pierwsze polskie wejście 1982 rok Pumori (7145m) - 2 wejścia 1993 rok Ama Dablam (6856) - 17 wejść Island Peak (6856) - 6 wejść Lhotse - Płd. Ściana, dwukrotne dojście do 8000m (1985 i 1989 rok) Makalu - dojście zimą do wysokości 7400m (1990/1991 rok) Makalu (8463m) - Dojście do wysokości 8300m (2002 rok) Nanga Parbat (8125m) dojście zimą do wysokości 7000m (1996/1997 rok i 1997/1998 rok) Himalaje - Garhwal Rishi Kot - nowa droga płn. ścianą - pierwsze polskie wejście 1979 rok Hindukusz - Afganistan - 1977 rok Akher Chioh (7020m) Kohi-Urgend (7038m) - nowa droga Kohi-Tez (7016m) Ryszard Pawłowskiorganizując wyjazdy na wszystkie kontynenty wchodził jako przewodnik wspólnie z klientami na takie szczyty jak: Ama Dablam (6856m) w Himalajach Nepalu - 28razy Aconcagua (6962m), najwyższy szczyt Ameryki Południowej - 32 razy Mt McKinley (6194m) najwyższy szczyt Ameryki Północnej – 9 razy Island Peak (6169m) w Himalajach Nepalu - 24 razy Mt. Everest (8848m) od strony Nepalu i Tybetu - 5 razy Pumori (7145m) w Himalajach Nepalu - 2 razy Gasherbrum II (8035m) w Karakorum Pakistanu - 3 razy Cho-Oyu (8201m) w Tybecie-2 razy Nanga Parbat (8125m) Himalajach Pakistanu Elbrus (5642m) w Kaukazie – 27 razy Cotopaxi (5970m) w Ekwadorze – 2 razy cofnij strona główna Piotr Pawłowski - basista, kompozytor i autor tekstów (m. in. MADE IN POLAND, THE SHIPYARD, DANCE LIKE DYNAMITE), erudyta. "Dzienniki basowe" - to debiut prozatorski Pawłowskiego. O debiut Wielki sportowiec, szablista wszech czasów, 5-krotny medalista olimpijski, 7-krotny mistrz świata, 14-krotny mistrz Polski, najlepszy sportowiec XXV i XXX-lecia PRL. Czy człowiek z taką laurką może mieć jakąś skazę na życiorysie? Tak, jeśli był jednocześnie agentem polskich służb specjalnych i CIA. Tak właśnie wygląda życiorys Jerzego Pawłowskiego. Złoty medalista z Meksyku zmarł wprawdzie 11 stycznia 2005 roku, ale jego osoba wciąż wzbudza kontrowersje i odbierana jest przez kibiców dwuznacznie. Z jednej strony pamiętają oni o jego sukcesach i ogromnych umiejętnościach szermierczych, z drugiej trudno jest im zapomnieć o tym, że donosił polskim służbom na swoich kolegów i koleżanki z reprezentacji, a potem współpracował z amerykańskim wywiadem. Sympatii nie przysporzył mu też fakt, że mógł pozwolić sobie na poziom życia, który był nieosiągalny nie tylko dla zwykłych ludzi w czasach PRL-u, ale także dla wielu innych sportowców. O zmarłych powinno się mówić dobrze albo wcale, ale postaram się krótko przedstawić sylwetkę tego niezwykłego człowieka. Jerzy Pawłowski urodził się 25 października 1932 roku w Warszawie. Jego dziadek – Jakub był legionistą i gorącym zwolennikiem Piłsudskiego. Ojciec Władysław brał zaś udział w kampanii wrześniowej jako strzelec karabinu maszynowego. Pod Kutnem wystrzelał wszystkie naboje i trafił do niewoli, z której jednak udało mu się uciec. Potem zaangażował się w Powstanie Warszawskie, działał w wywiadzie Armii Krajowej, konkretnie w batalionie „Zośka”. Po wojnie musiał się ukrywać. W wojenne działania wciągnięty został także Jerzy Pawłowski, który od 1940 roku szmuglował wraz z matką żywność przez granicę, a po wybuchu Powstania Warszawskiego był w służbie pomocniczej. Nosił powstańcom papierosy i żywność, zrzucał bomby fosforowe z dachów domów, chroniąc je tym samym przed pożarem. W ostatni dzień powstania został ranny odłamkami pocisku. Jak sam po latach stwierdził: „To jest moje patriotyczne ego, tego nie da się wykreślić, zmienić, stłamsić”. Po wojnie rodzina Pawłowskich zdecydowała się dalej mieszkać w stolicy. Od najmłodszych lat Pawłowskiego ciągnęło do sportu. Uprawiał boks i lekką atletykę, ale to szermierka stała się jego koronną dyscypliną. Wszystko rozpoczęło się od odkopanej w ruinach szabli. To wydarzenie sprawiło, że szermierka stała się „pasją, życiem, namiętnością i przygodą”. Początkowo walczył we wszystkich trzech broniach – szabli, florecie i szpadzie. Wybrał ostatecznie pierwszą, gdyż, jak tłumaczył, pozwala na największą improwizację i swobodę ruchów. Szabla stała się jego koronną bronią. Jerzy Pawłowski od 1949 roku był zawodnikiem stołecznego Ogniwa, potem Gwardii, by od 1952 roku bronić barw warszawskiej Legii. Został również zawodowym żołnierzem, zdał maturę, co pozwoliło mu na uzyskanie pierwszego stopnia oficerskiego. Jego sportowa kariera rozwijała się błyskawicznie. Rok po pierwszych lekcjach szermierki z węgierskim fechtmistrzem Janosem Keveyem został wicemistrzem Polski, trafił do reprezentacji i w wieku 20 lat pojechał na Igrzyska Olimpijskie do Helsinek. Mało tego, dotarł tam do półfinału indywidualnego turnieju szablowego, a rok później – w roku 1953, zajął 7. miejsce w mistrzostwach świata i zdobył brąz w drużynie! Ireneusz Pawlik spisał historię Jerzego Pawłowskiego w 1993 roku. To był początek wielkich sukcesów polskiego szermierza. Podczas następnej olimpiady, w Melbourne zdobył już indywidualnie srebrny medal i taki sam krążek w drużynie. Na kolejnych igrzyskach w Rzymie zajął z drużyną szablistów ponownie drugie miejsce, a cztery lata później w Tokio polski zespół uplasował się szczebel niżej. Pawłowskiemu w kolekcji brakowało już tylko medalu z najcenniejszego kruszcu. Zdobył go na swoich ostatnich igrzyskach. W 1968 roku w Meksyku pokonał w finale reprezentanta ZSRR Rakitę i sięgnął po olimpijskie złoto. Dzięki swoim licznym sukcesom uzyskał miano szablisty wszech czasów, który przyznała mu Międzynarodowa Federacja Szermiercza. W klasyfikacji światowej wszystkich broni został sklasyfikowany na drugim miejscu. Do zdobycia pierwszego i zostania najlepszych szermierzem wszech czasów zabrakło Pawłowskiemu jedynie dwóch punktów. Tych jednak nie miał okazji zdobyć, gdyż w 1975 roku został aresztowany. A wszystko rozpoczęło się na początku lat 50., kiedy to bezpieka nawiązała współpracę z Jerzym Pawłowskim. Szantażując go wiedzą o akowskiej przeszłości ojca, nakłonili młodego szablistę do podpisania odpowiednich papierów. Na początku jego zadania ograniczały się do rozpracowywania środowiska sportowego i zapobiegania ucieczkom sportowców za granicę. Jak wynika z akt postępowania przeciwko szabliście wszech czasów, Pawłowski wywiązywał się ze swoich zadań, od czasu do czasu informując o mniej lub bardziej znaczących faktach związanych z wyjazdami reprezentacyjnymi. Początkowo nosił pseudonim „Papuga”, którym to podpisywał składane Urzędowi Bezpieczeństwa raporty. Nowe zadania dostał w 1958 roku, kiedy to trafił pod skrzydła Mieczysława Boguty, oficera Polskiego Kontrwywiadu. Przyjął pseudonim „Szczery”, a jego głównym zadaniem miało być zachowywanie się tak, aby „zwabić” obce służby wywiadowcze do nawiązywania z nim kontaktu. Wszystko oczywiście w celu zdobycia przez Wojskową Służbę Wewnętrzną cennych informacji i dezinformacji obcych służb. Jak pisze w książce „Szpieg w masce” Ireneusz Pawlik, powołując się na pisma WSW, kontrwywiad miał zrezygnować z usług Pawłowskiego w 1962 r. ze względu na jego dużą gadatliwość. Szermierz łącznikował czterokrotnie trzy osoby na terenie RFN, ale nie zachował przy tym należytej ostrożność. To doprowadziło do zerwania współpracy. Być może przyczyniło się do tego również ryzyko zdemaskowania Pawłowskiego jako agenta. Współpraca została zakończona, a szermierz nie przysłużył się zbytnio polskiej bezpiece podczas jej trwania. Z pewnością ten fakt mógłby być łatwo wybaczony, wielu ludzi w tamtych czasach było przecież przymusowo werbowanych do SB czy UB. Jednak w trakcie przesłuchań po zatrzymaniu, kiedy Pawłowski wiedział już, że polskie służby mają informacje o jego współpracy z CIA, starając odwrócić od siebie uwagę, mówił o wszystkim, co widział podczas wyjazdów, szkodząc nierzadko osobom ze swojego otoczenia. "Najdłuższy pojedynek" to druga autobiografia polskiego szermierza. Ukazała się w 1994 roku. Ten zarzut stawia w swoim dziele Ireneusz Pawlik. Obie książki – „Szpieg w masce” i „Najdłuższy pojedynek” są pozycjami z dwóch różnych biegunów. Pierwsza ma charakter oskarżycielski, Pawlik nie kryje, że nie podobało mu się zachowanie Pawłowskiego, z kolei szermierz w swojej biografii stara się udowodnić, że działał w imię dobra ojczyzny. Dla właściwego obrazu całej sytuacji najlepiej przeczytać obie pozycje. Wyłania się wtedy w miarę kompleksowy życiorys szablisty. Trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że obie zostały wydane w latach 90. i część informacji może być dzisiaj precyzyjniej wyjaśniona. Opieram się na razie na informacjach pochodzących głownie z książki „Szpieg w masce”, konfrontując je z tym, co zostało zawarte w „Najdłuższym pojedynku”. Mimo różnic w ocenianiu wydarzeń, w obu pozycjach podkreślona została fascynacja Pawłowskiego wywiadem. Pisze on o niej w swojej autobiografii, wspomina o tym również Pawlik. Być może to stało się powodem tego, że szablista nawiązał współpracę z CIA w 1964 r. Było to podczas turnieju Martini Rossi, który odbywał się w Stanach Zjednoczonych. To wtedy doszło do pierwszego spotkania Pawłowskiego z agentem CIA – Ryszardem Kowalskim. Poinformował on szablistę, że wie o jego współpracy z polskim wywiadem i zaproponował przejście na amerykańską stronę. Około dwóch miesięcy później, szermierz brał udział w turnieju w Padwie, gdzie ponownie spotkał się z Kowalski i, dodatkowo, z jego przełożonym nazwiskiem Lunqvist. Pawłowski oznajmił im, że rozważył propozycję i zgadza się na współpracę. W dowód wdzięczności dostał 100 dolarów, a jego pierwszym zadaniem było rozpracowanie Inspektoratu Szkolenia MON, w którym pracował. Szablista przyjął pseudonim „Paweł”, co było nieco dziwne, gdyż tak zwracali się do niego koledzy. Nie stanowił on zbyt dobrego zabezpieczenia, co Pawłowski potem starał się tłumaczyć jako zachętę do nawiązania z nim ponownej współpracy przez polski kontrwywiad. Oczywisty pseudonim miał być podpowiedzią, że został zwerbowany, co polskie służby mogły wykorzystać, dezinformując Amerykanów. Tak się jednak nie stało. Pawłowski przeszedł szkolenie wywiadowcze CIA we Francji, gdzie wyjechał na krótki urlop wraz z żoną. Co ciekawe, pobyt tam opisał w swojej pierwszej książce „Trud olimpijskiego złota”, o co miał do niego pretensje kolejny agent amerykańskiego wywiadu – Stanisław Jankowski. Jak się potem okazało, nikt po przeczytaniu autobiografii nie wpadł na to, że szablista mógł tam spotkać się z agentami obcego wywiadu. Działalność Pawłowskiego ograniczała się właściwie do informowania podczas zagranicznych turniejów o tym, co dzieje się w Polsce. Jak pisze Ireneusz Pawlik, często jednak Amerykanie byli lepiej poinformowani od szermierza, ale nadal utrzymywali z nim kontakty licząc, że może się na coś przydać. Zaproponowali mu nawet pozostanie w Stanach Zjednoczonych na stałe, na co Pawłowski był zdecydowany przez Igrzyskami Olimpijskimi w Meksyku w 1968 r. Po zdobyciu złotego medalu zmienił jednak decyzję i wrócił do kraju. Ostanie spotkanie z agentami CIA miało miejsce w marcu 1973 roku w Nowym Jorku. Po każdym z nich Pawłowski otrzymywał pieniądze. Łącznie uzbierało się 1850 dolarów, co zresztą wyliczył skrzętnie sam szablista. Mimo iż polskie służby wiedziały już od jakiegoś czasu przed zatrzymaniem Pawłowskiego o jego spotkaniach z amerykańskim wywiadem, szermierz nie poinformował sam o fakcie współpracy. Dzień po swoich imieninach – 23 kwietnia 1975 r., udał się do WSW, gdzie został wezwany. Tam miały miejsce przesłuchania, a 8 kwietnia 1976 r. zapadł wyrok: 25 lat pozbawienia wolność, 10 lat pozbawienia praw publicznych, konfiskata mienia w całości, 20 tys. złotych grzywny i obciążenie kosztami postępowania sądowego. Szablista z więzienia wyszedł 11 czerwca 1985 r. po ułaskawieniu przez Radę Państwa i wymianie w Poczdamie na agentów obozu wschodniego. Pawłowski jako jedyny z nich nie skorzystał z możliwości emigracji. Pozostał w Polsce. W więzieniu odsiedział dokładnie 10 lat i 44 dni. Polskie władze nie zgodziły się na jego udział w Mistrzostwach Świata w Budapeszcie w 1975 roku, kiedy przebywał jeszcze w areszcie. Przez to nie zdobył upragnionych dwóch punktów, dzięki którym zostałby szermierzem wszech czasów. Po odsiedzeniu części wyroku i wyjściu zza krat, chciał wrócić do sportu. Po występie w Łodzi, burzę wywołał ówczesny prezes Polskiego Związku Szermierczego – Ryszard Parulski, który zażądał zakazu dalszych występów Pawłowskiego. Dopiął swego. Jerzy Pawłowski został oskarżony o szpiegostwo na rzecz Stanów Zjednoczonych. Swoje zachowanie tłumaczył chęcią pomocy polskiemu wywiadowi, pokazania, że potrafi sam zrobić coś dla ojczyzny, może być przydatny polskim służbom. Czy chodziło do końca o te szlachetne pobudki, czy może jednak duże znaczenie miała tutaj fascynacja wywiadem? A może chodziło o pieniądze? Te tajemnice Pawłowski zabrał ze sobą do trumny. Dziś oceniany jest wśród kolegów i koleżanek sportowców różnie. Nie wszystkich udało mu się przekonać do tego, że jednak był patriotą i nie szkodził osobom ze swojego otoczenia podczas współpracy z bezpieką. Jego historia różni się znacznie od życiorysów Duńskiej-Krzesińskiej i Kozakiewicza. Pawłowski był niepokornym mistrzem w trochę inny niż wymieniona dwójka sposób. Nie sprzeciwiał się znacznie działaczom, nie wchodził z nimi w konflikty, czego nie można już powiedzieć o relacjach z trenerami. Te miał trudne, ale to nie przeszkodziło mu w zrobieniu wspaniałej kariery szermierczej. Jako sportowiec to z pewnością wzór znakomitego zawodnika. Czy mógł osiągnąć więcej? Tak, mógł zostać szermierzem wszech czasów. Być może zabrakło trochę pokory wobec życia, być może szczęścia, być może życzliwości działaczy, którzy zakazali mu występów po wyjściu z więzienia. Jednemu zaprzeczyć nie można – życiorys Pawłowskiego na pewno nie jest banalny. Po wyjściu z więzienia, Jerzy Pawłowski zajął się malarstwem. Niedawno jego syn Piotr zorganizował wystawę, na której zobaczyć można było obrazy namalowane przez jego ojca. Poniżej relacja z tego wydarzenia Nowodworskiej TV: Więcej o Jerzym Pawłowskim w wywiadzie z jego synem Michałem oraz Ireneuszem Pawlikiem:
Sylwester Pawłowski nie żyje. W wieku 83 lat zmarł znany i ceniony aktor, który występował na deskach największych polskich teatrów. Wielbiciele telewizyjnych seriali mogli oglądać go w odcinkowej ekranizacji powieści Bolesława Prusa "Lalka". Wielokrotnie użyczał swojego głosu jako lektor produkcji dokumentalnych.
Piotr Pawłowski (ur. 1966 r.) mieszkał i pracował w Warszawie. Od ponad 25 lat był aktywnym dziennikarzem, działaczem społecznym, pracującym na rzecz likwidacji barier architektonicznych, cyfrowych, społecznych i prawnych. Był ambasadorem przemian społecznych w naszym kraju. Twórcą i prezesem Fundacji Integracja i Stowarzyszenia Przyjaciół Integracji. Pawłowski był absolwentem Instytutu Studiów nad Rodziną Uniwersytetu im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego i Podyplomowego Studium Etyki i Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Był doktorantem Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Za swoje działania Pawłowski został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodą im. Andrzeja Bączkowskiego, Medalem Rzecznika Praw Obywatelskich; Medalem Rzecznika Praw Dziecka. Premier Mateusz Morawiecki napisał: Z głębokim bólem przyjąłem wiadomość o śmierci Piotra Pawłowskiego, zasłużonego działacza na rzecz osób niepełnosprawnych, człowieka niezwykle aktywnego i oddanego innym ludziom. Wierzę, że jego wartościowa i tak ważna misja stworzenia Polski bez barier będzie kontynuowana. — Mateusz Morawiecki (@MorawieckiM) 8 października 2018 Źródło: PAP
uAi2fsJ.